Op reis als een sjamaan

Op reis als een sjamaan – Stel je voor dat je in het diepst van de aarde zit. Het is er pikkedonker en zo verschrikkelijk heet dat het je moeite kost om te ademen, rechtop te blijven zitten of om helder te kunnen denken. Je voelt je kwetsbaar, overgeleverd aan de elementen. Het enige dat je nog kunt is alles wat je voelt eruit te gooien. De reis met de sjamaan is niet een reis naar een ander oord, het is een reis naar je ziel. Een reis die je alleen maar kunt maken, als je bereid bent jezelf over te geven aan jouw eigen kwetsbaarheid.

Blootje

En ik voelde me heel kwetsbaar toen ik daar voor het eerst naakt op de grond in het pikkedonker zat. In de zweethut van ritueel begeleider Marco van Schaik op 28 februari 2015 in de buurt van Terwolde. Ik was mijn gevoel van oriëntatie kwijt. Dat was ik niet gewend als mens uit de stad, waar altijd licht brandt. Ik durfde mijn voeten bijna niet te bewegen. Ik was bang dat ik anders tegen de hete stenen aan zou komen. De stenen zijn nog zichtbaar wanneer ze gloeiend door de vuurman naar binnen worden gebracht, maar doven dan al snel. De hitte blijft samen met de zompige lucht van de modderkuil waarin ze liggen, als een verstikkende deken om je heen hangen. Het enige dat je nog verkoeling biedt zijn je eigen natte lijf, de kleffe handdoek en dito dekens waarop je zit of ligt.

Liggen is een betere optie om de hitte te verdragen. Ik voelde me vies en zweterig, net als veertien jaar geleden, toen ik mijn tweeling baarde en ik een aantal uren in mijn blote kruis moest liggen. Dit terwijl ik de gynacoloog, de kinderarts, de verloskundige en een clubje stagiares te woord moest staan. Een zweethut is ook als een baarmoeder, vertelde Marco ons. Je wordt hier opnieuw geboren. Mijn geboorte uit de zweethut was sneller dan die van de andere deelnemers, omdat ik het na vier rondes, die samen dik drie uur duurden, niet meer uithield. Letterlijk en figuurlijk uitgeteld wurmde ik me in mijn blootje tussen de wollen dekens en wilgentenen naar buiten. De meer ervaren zweethutgangers hielden het wat langer vol.

Stenen volk

Tijdens een van de zweetrondes gingen we onder begeleiding van gezang, drum en klankschalen in meditatie op reis. De reis in jezelf bracht ons in contact met een plek waar je een spirituele inwijding hebt gedaan of waar je een krachtige verbinding mee hebt. Voor mij was dat het prachtige eilandje Erraid aan de Schotse kust, dat ik vorig jaar had bezocht. Door deze meditatie voelde ik me gesteund door de kracht van de aarde.

In een later stadium maakten we een helende reis door alles wat we niet meer willen terug te geven aan het stenen volk. De hete stenen in het midden van de hut staan voor onze voorouders. Zij hielpen ons om ons te verlossen van alles wat ons tegenhoudt op onze levensweg. Zo nam ik via het stenen volk afscheid van angst en verdriet uit mijn verleden. Het voelde goed dat we deze dingen makkelijker in de duisternis met elkaar konden delen.

Modern sjamanisme

Tijdens een zweethutritueel krijgen veel mensen het gevoel dat je dichter bij God bent. Je ondergaat als het ware een ziele zuivering. Een zweethut is een cermoniële sauna en heeft onder andere een Indiaanse, Keltische en Scytische oorsprong. In verschillende culturen doet deze dienst voor healing, zuivering en verhoogd bewustzijn. De rituelen variëren van cultuur tot cultuur en er wordt veel gebeden, gedrumd en geofferd aan de spirituele wereld. In de westerse wereld vormen de zweethutceremonies een onderdeel van het modern sjamanisme. Het trekt vooral (on)gewone mensen aan die op zoek zijn naar zichzelf en of de verbinding met het goddelijke en spirituele in zichzelf.

Sjamanisme is een van de oudste vormen van spiritualiteit. Het gaat er vanuit dat alles een eigen energie heeft en met elkaar verbonden is. Naast de ceremonies zoals van de zweethut gaan er tegenwoordig ook steeds meer mensen op vision quest of natuurretraite. Dit om zichzelf, heling en de verbinding met de natuur en het goddelijke te (her)ontdekken. Een deelneemster van de zweethutceremonie vertelde ons dat zij een paar jaar geleden voordat zij aan dit programma deelnam, kanker had. Toen zij een week in natuurretraite was geweest, was de kanker verdwenen. En is deze de afgelopen drie jaar niet meer terug gekomen. Een week uit de hectische stad, in pure eenzame stilte in de natuur, had haar lichaam de rust gegeven om zichzelf te helen.

Lees meer artikelen over esoterie

Bezoek ook de websites:

64 Poorten naar Zelfkennis
Geomantische kaart – krachtplekken in Nijmegen.